Düşündürüyor!
Bağdaş kurup oynuyorum şimdi. Önümde hayatım ve ayırmaya başladığım kara kutular, beyaz kutular.
Neden kutu diyorum biliyor musunuz?
Her biri başı ile ortası, sonu ile dopdolu film gibi. Hele de sonu mutsuz bitmişse, hayatımız bir film şeridi gibi gözümüzün önünde… Bizi üzen haksızlığa uğramış bedende kalbimizde tamiri mümkün olmayan acılar anlatılamaz yaşanır da bu yüzden her biri sığar ancak bir kutuya.

Baka kalırsın şimdi şu an hayatına. Şaşkın gözlerle, aptal kalbinle üst üste dizdiğin kara kutular dev bir kule oluvermiş.
Diyebilirsin!
Enerjimi, yaşama sevincimi nasıl da çaldılar benden.
Deme!
Beyaz kutuların da var senin, boyunu aşamasa da.
Kara kutulara yapmaya çalıştığın gibi gülümseyerek, iyi bak onlara manasız bir gülümseme ile doya doya.

Karanlığa rağmen severmiş Gün, her gün umut olup mavi olmayı
Denizin köpükleri gibi bembeyaz Geceye inat doğururmuş güneşini bizim için.
O hazan gözlere dolmasın hüzün, sen zindanda değilsin dercesine.